Jólasaga..

Það slettist á augnlokin á honum, ísköld íslensk slyddugusa sem einhvernveginn náðið að koma sér í gegnum opin glugga fyrir ofan andlitið hans er hann lá í rúminu sínu.
Þetta var þriðjudagsmorgun, þorláksmessumorgun, það var kallt, enþá ógeðslega dimt og allur jólasnjórinn hafði bráðnað niður í frekar ókurteistar sandilagðar íslettur hér og þar um göturnar..
Vekjaraklukkan byrjaði að væla hinumegin í herberginu
– jóla jóla jóla - jóla jóla jóla –
Hann hafði sett hana þar svo hann þyrfti að standa upp til að íta á snooos, ekki það að hann ætti erfit með að vakna, hann var yfirleitt vaknaður á undan henni, heldur eingöngu vegna þess að hann hataði að fara framm úr þessu rúmi sínu og takast á við þenna hversdagslega kalda raunveruleika sem lífið hans var orðið..
Hann reif sig á fætur og beint inn í sturtu, en á leiðini rifjaðist upp fyrir honum hvaða dagur væri í dag og þá fór hann að brosa og tilhlökkunar varmi rann niður í maga hans. Það var ekki það að jólin væri á morgun, þó það að sú dagsetning spilaði krúsjal hlutverki í áætlun hans, hann , hann jónas, ætlaði að deyja í dag.
Hann fór í sturtu og grét af hlátri..

Þegar jónas var komin í vinnuna þá skipti allt einhvernveginn ekki neinu máli, yfirmaður hans sem hafði verið constand minning um hans egin mistök og gunguskap, yfirmaður sem var 15 árum yngri en hann, með sömu menntun, og búinn að starfa 3 sinnum styttra hjá fyrirtækinu, var allt í einu orðin þessi krúttlegi litli jarðálfur sem dansaði bara fallega um vinnustaðin..
Jónas settist við skrifborðið í endurskoðenda-hugbúnaðar deild hjá fyrirtækinu sem hann vann hjá og horfði á skrifborðið sitt, það var ekkert á því nema tölva, penni, heftari, einhver ljót stytta sem hann hafð fengið sem secret-santa gjöf tveim dögum áður og svört plast-leður-skrif-motta..
Solitaire var á skjánum og það var í raun það eina sem fólk gat gert sér til dægrastyttingar því það var búið að blokka allar heimasíður sem gætu mögulega veitt fólki einhverja lífshamingju frá því að crunsa tölurnar allan dagin.
En dagurinn var góður jónas, grínaðist allan dagin við samstarfsfólk sitt, helti upp á kaffi og spækaði jólaölið sem var í dúnk inná kaffistofu.
Jónas var hamingjusamur í fyrsta skipti í langan tíma, Jónas var sáttur við að deyja.

Eftir vinnudagin öskraði hann yfir salin

– Gleðileg jól öll sömul !! Elskið alla sem ykkur standa næst og ég bið ykkur að eiga yndilsega hátið !!

Allir horfðu upp, á Jónas, og smá þögn lagðist í smá stund yfir salin á meðan fólk mellti þetta annars háværa gól frá manni sem sagði yfirleitt ekki neitt allveg þangað til að litli póststrákurinn stóð upp og knúsaði jónas og sagði sömuleiðis og brosti litla asbergersbrosinu sínu til hans. Hinir horfðu bara og brostu og kvöddu jónas..
Allir héldu bara að jónas hafi fengið sér aðeins of mikið jólaglögg..

Hann settist inn í bílinn sinn og keirði af stað.. hann brosti út að eirum og söng hástöfum með jólalaginu sem var að byrja í útvarpinu..

Klukkan var rúmlega 6 og hann fór upp í kringlu. Hann gekk inn, stjörnutorgsmegin, hann labbaði beint yfir torgið og inn á salernið þar fyrir framan og inn á næsta lausa bás þar sem hann settist á skálina og og horfði á veggjakrotið á hurðinni fyrir framan sig.
Jónas sprakk úr hlátri þegar að hann las á veggnum

– today is a good day to die –

Hann tók upp úr pokanum sem hann var með við hliðina á sér. Vodkapela og pilluglas.
Pelan tæmdi hann í spriteflösku sem hann hafði keipt sér og pilluglasið í ópal kassa..
Hann stóð upp og gekk út, fram og niður eftir rúllustiganum niður, og aftur niður, gekk síðan út ganginn og settist á bekkin fyrir framan riiiisastóra jólatréð sem var á miðjum ganginum á neðstuhæðinni.
Undir trénu voru hellingur af pökkum og fullt af einhverjum krökkum sem hljópu hring eftir hring í kringum tréð, slefandi yfir jólagjöfunum.
Hann setti ipodinn í eyrun og opnaði spriteflöskuna..

This is it,, hugsaði jónas..

Hann var að hlusta á Vivialdi og horfði á fólkið labba framhjá í ös.. hann brosti til þeirra á meðan hann opnaði opal kassan..
Hann tók stóran gúlsopa af vodkanu… hann kastaði næstum upp, en náði að halda því.
Einhvernvegin átti hann í erfiðleikum með að tæma ópalin upp í sig.
Skyndilega sest við hliðina á honum falleg, en mjög þreituleg kona, hún var á svipuðum aldri og hann..
Jónas gleimdi sér í sinfoníuni og horfði á hana, kannski eilítið of lengi, allavegana það lengi að hún tók eftir því. Hún leit til hliðar, með þreitulegum hálfgrátandi augunum og sá þennan venjulega skææælbrosandi mann í jakkafötum með ipod glápa á sig.
Hún vissi ekki allveg hvað hún ætti að gera nema bara að brosa til baka..
Hún sá að jónas lifti upp hendini eins og hann væri að leiðbeina stórhljómsveit á meðan hann tók ópalkassa og tæmdi úr honum upp í sig.
Hún sá að þetta var hvítt ópal, en hugsaði ekki mikið út í þetta.
Hún pikkaði í hann..
Hann leit við. . enþá brosandi.
Þetta var hamingjusamasti maður í kringluni á þorlák.
Hún tók úr eyranu á honum og spurði.

- má éghlusta?

Jónas hélt hendini uppi og brosti er hann svaraði henni

- já afhverju ekki… og veistu þú mátt bara eigan, hlustum samt saman á þessa sinfóníu.

Einhvernvegin játaði hún því bara, og tók spriteflöskuna hans og fékk sér sopa. Það var henni mikill léttir þegar að hún komst að því að þetta væri vodki.
Þau sátu þarna saman tvö, sögðu ekki neitt og hlustuðu á vivialdi.. á bekknum fyrir framan jólatréð í kringluni.. bæði skælbrosandi og hálf æðrulaus á þorláksmessu í kringluni..
Það var eitthvað svo hugljúft og fallegt að sjá allt þetta fólk streima framhjá í takt við ljúfa tóna sionfóníunar. Sumir afmyndaðir í framan af stressi, sumir bara rúllandi framhjá aðrir í faðmlögum eftir að hafa ekki sést lengi, hún hugsaði með sér hvaðan allt þetta fólk væri að koma..
Tímin leið, og jónas hélt áfram að veifa..
Stuttu seinna hætti hann því..
Stuttu seinna lagðist hann á öxlina hennar
Stuttu seinna datt jónas niður á gólf..
Stuttu seinna var hann hættur að anda..
Stuttu seinna var jónas dáin..


Dagin eftir vaknaði hann inn á sjúkrahúsi, með þessa ókunugu konu sofandi, pínulítið slefandi á bringuna á honum… hún hélt í hendina á honum.
Klukkan var 15 mínutur í sex. Og hún vaknaði..
Hún brosti, og jónas brosti til hennar..
Hún sagði..

- gleðileg jól –

og hann sagði, þó þvogglumælt..

- gleðileg jól –


og þau urðu hamingjusöm til æfiloka ☺

GLEÐILEG JÓL ÖLL SÖMUL OG REYNIÐI AÐ ELSKA HVORT ANNAÐ :)

Konan sem elskaði..

Hún vaknar um morgunin við góðan daginn.
Hún finnur kaldar hendur þeirra velta sér við,
hún horfir til þeirra og hugsar eins hátt og hún getur
,,hvað eruði að gera"?
En enginn orð koma út....
hún horfði niður eftir líkama sínum eftir að þeir voru búnir að taka af henni sængina, hann var mjór og allur blautur, kaldur, því hún gat ekki notað slernið um nóttina því hún kunni ekki lengur að standa upp...
hún heyrði það sem þeir sögðu en skildi ekki allt..
hún var þrifin, með kölldum svampi...
hún reyndi að segja þeim að hann væri of kalldur
en ekkert kom út, nema aum stuna.
þeir velltu henni við, eilítið harkalega...
klæddu hana í fötinn sem að systur-dóttir hennar hafði keipt handa henni...
þau voru blá, hún þoldi ekki bláan lit...
Annar maðurinn tókum efri hlutan á henni og hinn um neðri og þeir lyftu henni upp og settu hana í stólinn...
síðan keirðu þeir hana fram, og settu hana fyrir framan sjónvarpið.
og þeir gengu inn á kaffistofuna, og fengu sér kaffi..
henni langaði í kaffi...
það var slökkt á sjónvarpinu..
og á útvarpinu....
hún satt þarna ein..
með eigin hugsanir og minningar...
og var búin að vera þar í myrkrinu og þögnini í 11 ár...




þessi saga er byggð á því þegar ég var að vinna á sjúkrahúsi fyrir geðfatlaða, þar var þessi kona sem hafði verði svo þunglynd að hún hefði ekki lengur tækifæri á að sinna sér.. Hún gat það ekki..

mirrage

birtan frá ljósastaurnum á horninu flæðir inn um gluggan minn..
ég er að reyna að sofna en hugur minn er fastur hjá þér, og þetta ljós fer í taugarnar á mér..
það málar mynd af þér á veggin,,, hún er jafn fjarlæg og þú..
ég stend upp og reyni að skoða þig, ég stend við hliðina á þér,,, því í hvert skipti sem ég reyni að standa á móti þér þá fellur dimmur skuggi yfir þig,, og þú hverfur..
ég reyni að snerta þig en þú hverfur jafn ört og ég kem við þig..

kannski ætti ég bara að fara að sofa...

þú verður horfin í fyrramálið...

Anna og Klaspútin

Hún heyrði marrið og nagið í þeim, þeir virtust vera að borða sig hægt í gegnum veggin.
Hún hafði skeggrætt við leiðtoga þeirra áðan, er hún lá face down á baðherbergisgólfinu.
Þetta var óskup venjulegt Breiðholts-baðherbergisgólf, ljótt, gullt veggfóðurslegt plast gólfefni með hvítum loðnum klósettmottum..
Önnur þeirra vafin í kringum gamalt Gustafberg postulínsklósett með fót, ekki þannig sem hangir á veggnum og svífur hrokafullt yfir nýtískulegum gólflísum ríkra manna, nei þettta var gamalt tignarlegt gustafsberg með fljóthittnandi plastsetu.. að hennar mati langt um betra val.
Þetta hafði verið mikið ágreiningsefni á milli hennar og klaspútíns, leiðtoga haframannana, sem voru í þann veginn að komast í gegnum veggin hjá græna postulíns-baðinu með kalkblettnum í bottninum.. hún var ekki viss hvaða litir væru á veggjunum, en hún var nokkuð viss um að þeir voru minnstakosti fjórir.. Loftið var farið af og stjörnuljósið litaði andlitið hennar og færði fallegan glitrandi gljáa yfir Gustafsberginn

hún var viss um að hafa verið þarna í ellevu daga og ellevu nætur.. eins og ésú..

hún heyrði úr annari átt kunnulega rödd, hálf kuldalega öskrandi í gegnum hurðina :

- Anna !! er allt í lagi með þig?!? Svaraðu mér !!

Hún hugsaði þessa annars frekar tilefnislausu spurningu og velti henni vel fyrir sér áður en hún svaraði til baka:

- Jú jú ! ég er búinn að tala við hann og honum er allveg sama um sápuna skari, þú þarft ekkert að vera að spá í þessu ! !

Smá þögn, og rennandi hljóð heyrðist hinumeginn er spyrjandin rendi sér niður eftir hurðinni og reyndi að velta svarinu fyrir sér, eftir nokkrar mínutur í djúpri hugsun og vangaveltingum.. kom andsvar:

- Ha…hverjum er sama? Og um hvaða sápu?

Anna lá og velti sér yfir á bakið, klæddi sig úr bolnum og lá þarna á nærbuxunum einum og skellti annari löppini upp á gustafsberginn.. og svaraði..

- klaspútin keisari… hann er að koma eftir smá ! hann ætlaði að taka með sér aukasápu fyrir okkur svo við gætum þvoð hestinum..

hinumegin heyrðist í ringulreiðini sem var að veltast um í höfðinu á spyrjandanum.. er hann greinilega tók ákvörðun um að láta þetta allveg eiga sig sökum þess að hún virtist vera í góðum málum.. hann spurði nú samt

- þér líður vel er það ekki?

Anna varð hálf hissa á þessu,, og svaraði..

- júhú,,, passaðu samt að hesturinn komist ekki í seríosið mitt..

spyrjandin þagnaði…. Anna fór að hlæja…